Rozdział 1: It's just me...

#MUSIC

  
...i przeczytałam:

"Ładnie to tak chodzić na wagary? Tatuś nie byłby z ciebie dumny kotku.

                                   Andrew xx"

Idiota.

Śledził mnie. Tego byłam pewna. Tylko po co? Jaką niespodziankę przygotował dla mnie dziś? Porwanie? A może chce mi po prostu przypomnieć, że o mnie nie zapomniał i nie zostawi mnie tak łatwo? Nie miałam pojęcia. Bałam się. Po prostu się GO ponicznie bałam. Wiedziałam, że mnie obserwuje, i że daję mu satysfakcję, gdy widzi mnie teraz wkurzoną, wściekłą, a przede wszystkim przerażoną. Niby w treści SMS-a nie były zawarte groźby, ani nic podobnego, ale to był SMS od NIEGO. To nie mogło oznaczać nic dobrego. Nic. A może przesadzam? Może on chce tylko widzieć mój strach? Chce się po raz kolejny zabawić moim kosztem? Starałam się uspokoić moje wychudzone od ciągłych nerwów płaczu, cherlawe ciało, ale słabo mi to wychodziło. Już miałam skręcić w długą,  przepełnioną ludźmi ulicę, na której znajdował się mój bladożółty dom, gdy poczułam mocne ukłucie chłodu na mojej zasłoniętej lilową koszulą klatce piersiowej. Podniosłam nerwowo głowę. Naprawdę, jedyne czego mi teraz potrzeba mi było do szczęścia, to lodów czekoladowych rozciapcianych na nowej koszuli.
- Możesz uważać jak chodzisz?! - wycedziłam przez zęby. - Widzisz co narobiłeś? - rzuciłam z wyrzutem, ścierając ślady ciemnej czekolady z materiału.
- J-j-ja bardzo przepraszam - wyjąkał zmieszany. Spuścił na dół swoje piękne ciemne oczy.
 -Zaraz? Czemu wyżywasz się na chłopaku, który tak na prawdę nic złego nie zrobił? - po raz kolejny dzisiajszego dnia skarcił mnie mój mózg.
- Nie, to ja przepraszam. Nie powinnam była tak reagować. - uśmiechnęłam się do niego lekko. Inaczej chyba nie potrafiłam, a sądząc po jego mine moje staranie wyglądały dość żałośnie.
- No to się dogadaliśmy. Jestem Zayn, a ty? - na jego twarz od razu wstąpił wyszczerz, bo raczej ciężko było nazwać to uśmiechem.

- Emm...Perrie - powiedziałam spokojnie, obserwując jego twarz. Miał ciemne, piękne oczy, delikatnie zarysowane kości policzkowe oraz włosy postawione na żelu lub na lakierze. Nie znałam się na tym zbytnio. Nigdy nie zwracałam uwagi na wygląd, ale muszę przyznać, że był całkiem przystojny - Ja już pójdę. Pa! - rzuciłam, aby przerwać krępującą ciszę. Obróciłam się na pięcie i powoli odeszłam.

- Czekaj! Dasz mi chociaż swój numer telefonu? - spojrzał na mnie błagalnie. 

- Wybacz, ale nie daję swojego numeru obcym osobom - przybrałam miły wyraz twarzy, aby nie wyjść na za przeproszeniem sukę.

- Ale ja przecież nie jestem nieznajomy! Jestem Zayn - uśmiechnął się przyjaźnie.

- W takim razie możemy się dogadać znajomy Zaynie - puściłam do niego oczko. Czułam się trochę dziwnie, bo od kiedy poznałam JEGO, nie ufałam raczej ludziom, a tym bardziej osobom poznanych na ulicy. Wpisałam niepewnie numer do jego pancernego telefonu. - Pa! - rzuciłam na odchodne i odeszłam pewnym krokiem w stronę mojego domu. Widziałam, że Zayn odprowadza mnie czujnym wzrokiem, lecz gdy powoli, jakby stanowiło to dla mnie ogromny trud, otworzyłam dębowe drzwi z wyrytym napisem 'Edwards', szybko się obrócił i pobiegł w przeciwną stronę. Spojrzałam na stary zegar w przedpokoju. Było już po 17. Rzuciłam się na tapczan, ale dziwnym trafem nie chciało mi się płakać. W sumie dostałam dziś tylko jednego i to jeszcze niewiele znaczącego dla mnie SMS-a. Jedyne czego się bałam, to tego, że to nie koniec na dziś. Bałam się, że ON ma dla mnie dzisiaj jakąś specjalną niespodziankę. Czasami zastanawiałam się, dlaczego to właśnie mnie prześladuje. Dlaczego stara się, żeby to właśnie moje życie było tak beznadziejne? Musiał mieć jakiś powód. Tylko jaki? Tego nie dane mi się było się jak do tej pory dowiedzieć. Moje rozmyślania przerwał donośny dzwonek do drzwi...

******************************************

Hej! Jest rozdział 1 i pojawił się Zayn <3 Wiem, że rozdział nie jest jakiś powalający, ale musi być jakiś wstęp do kolejnych wydarzeń ;) Chciałabym bardzo podziękować za wszystkie komentarze, szczególnie te dłuższe :)))  Jak myślicie, kto odwiedził Perrie?